Kırılan umutlarımın şehrisin İstanbul.

Evet sevgilim.
Yakınım bugün sana.
Bugün elbisem istanbul kokuyor.
Ten kokuma karışmış deniz kokusu.
Kulaklarımda gezinen martılar.
Ve gözlerimde ihtişamlı istanbul.
İstanbul bana çok yakıştı.
Sen yoktun, göremedin. İstanbul giymiştim bugün.
İstanbul ben olmuştu. Ben ağladım o da ağladı.
Sen yoktun.
Senin yerine birkaç kırık kahve fincanı vardı.
Gidişini unuttuğumda dudaklarım kanardı.
2 yıl olmuştu.
Umudum ilk günkü gibiydi. Seni öperken ve uğurlarken.
Sen bana birgün buluşacağız dedin.
Gitmiştin.
Soğuk kış günlerinde Ankara'nın acımasız ayazında yalnızdım.
Seni bekledim.
Hiçbir ses, hiçbir kalabalığım yoktu. 
Ama sen de yoktun.
Yokluğuna binbir anlam yükledim.
Anlamlar düşüp bana yüklendi.
Taşıyamadım.
Günler geçiyordu.
Ben bugün istanbuldum.
İstanbul bendi. Kokum tüm şehirdeydi.
Koca şehri bana boyadım.
Ama sen yoktun.
Peki kimdin?
Sen ben miydin?
Bende miydin?
Benim neyimdin?
İstanbulum mu ?
Bundan sonra kırılan umutlarımın şehridir istanbul.
Ve sen,

Hala yoksun.