Kelimelerimi nasıl biraraya getireceğimi şaşırdığım bir geceden daha merhaba sevgili bembeyaz boş sayfa.
Fonda Düş Sokağı Sakinleri. Sanki o değil de benim içimdeki küçük kadın söylüyor şarkıları. Gecenin gene en tehlikeli saatleri. Böyle zamanlarda insan ne yapacağını da şaşırıyor. Herkes aynı ortak noktada buluşuyor ama. Bir sigara daha. Sabaha kadar o kadını susturacağım diye zehirlemek istiyorsun onu. 'Sus diyorum sana! Sus artık. Yoksa seni sökeceğim. Tam göğsümün altındasın. Seni orda öldüreceğim.'
Hiçbir suçu olmayan zavallım susuyor. Susması daha da korkutuyor bizim neslimizi. O sustuğu an her şey bir anda daha da kötü oluyor çünkü. Yaşamak zorlaşıyor. Kızgınlıklarımız artıyor. Daha öfkeli oluyoruz. Hani birileri 'Neyin var ? ' dese dediğine diyeceğine pişman ettiklerimiz oluyor. Herkes böyle zamanlar atlatıyor değil mi ? Elbet atlatıyor. En kolay kaçış yollarını deniyoruz. Atlatamayacağımızı , birdaha asla toparlayamayacağımızı düşünüyoruz. 'Kalkamam birdaha ayağa. Bittim ben. Tükendim .' gibi cümleler kurarak gücümüzü, gururmuzu yitiriyoruz.
İnsan neden kendine böyle bir eziyet yapıyor peki ? Çok mu değerliydi ? Çok mu iyiydi? Çok mu güzel gülüyordu ? Çok mu çok mu çok mu veee dahası. Peki onca şeye rağmen neden şuan başını çevirdiğinde orda yok? Bunu sorduk mu hiç kendimize? Şuan bu yazıyı okuyanlar sorsunlar kendilerine.Bir insan bir insanı tanrılaştırmadığı sürece acı çekmez. Duymanız gerekenler şunlar ; o dünyanın en mükemmel insanı değil, o dünyanın en yakışıklısı ,en zekisi de değil, sizin değer verdiğiniz kadar bir insan o. Sizin değeriniz olmadan bir hiç. Boş bir insan. Boşluk. Bu yüzden bir an önce toparlanıyoruz. Ve hayatımıza devam ediyoruz. Hayat size en kötü en kahpe oyunlarını oynuyor? O zaman sizde ona oyunlar oynayın. 'Bak gene ayaktayım gene gülüyorum ' diyin. Herşey avuçlarımızın içinde. O çizgiler. O manasız görünen çizgilerde hayatımızın özeti var.
Kelimelerimin ulaşabildiği herkese.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder