İnsanı öyle bir yamultuyor ki. Gurur murur dinlemiyorsun bir yerden sonra.
Çok fazla değer verirsen yıpranıp yok oluyorsun.
Karşındaki insan da verdiğin değerin farkındaysa Allaaah yandın işte sen. Kullanıyor kullanabildiği kadar.
Zaten aslında bu yıpratıyor bizleri.
Karşımızdakinin verdiğimiz değer karşısındaki tutumu acıtıyor canımızı.
Yaptıkları, bu değeri hiç haketmeyişi, bunu farkettiğimizde kendimize kızışımız ve iç savaşlarımız bizi yok ediyor aslında.
Peki ciddi anlamda soruyorum.
Aslında ne yapıyoruz?
Kendimize kızarken neyin hıncını alıyoruz? O insana o değer veren bizler, niye sonra gene kendimizden öc alıyoruz?
Ve kendi adıma konuşmak gerekirse, senden gerçekten hoşlanmıştım gamzesinde ölmek istediğim adam. Ama beni,sevgimi,hayallerimi,ideallerimi sana göre şekillendirmemi haketmiyormuşsun.
Bunun için elektriklerin gitmesi ve bir kahve yapıp kendimi dinlemem gerekiyormuş.
Her şeyin varmış bir nedeni. Anladım.
Ama yine de;
Çok kırgınım sana. Her seferinde bunu yaşamak artık beni aşkla dalga geçecek biri yapıyor.
Ki bu duygunun rezilliğine en çok ben kızardım.
Başka biri oluyorum. Duygularımı yitiriyorum. Büyüyü yitiriyorum.
Ve sen buna seyirci kalıyorsun. En çok da buna kızıyorum işte.
Bu yüzden;
Hoşçakal mutluluğum.
Daha güçlü bir ben olarak yeniden doğmaya gidiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder