11 Mart 2012 Pazar

Ben Bazen Çok..

Bu şehre her kar yağdığında aklımda eski bir şarkının mısraları. 'Yine kendi kendime sormadan duramadım, niye seni böyle istiyorum diye bulamadım?'

Ankara'ya yine kar yağıyor ve ben yine kahvemle birlikte oturuyorum camın önünde..
Kar bende şuan öyle duyguları uyandırıyor ki. Kaç aydır kardan nefret ederken şuan onu çok seviyorum. Silinmeye yüz tutmuş anılarımın verdiği hüzünle birlikte yüzümde tatlı bir tebessüm oluşturuyor kar. Yaşanmışlığın kokusu burnumun ucunu sızlatıyor.
Nelerin değiştiğini anımsıyorum bir an. Hayatın bana kattıkları ve benden eksilttiklerini düşünüyorum.  Geçmişe takılıyorum. Omuzlarımda yarının yükü ve kalbimdeki garip acı. Arada sıkışıp kalıyorum. Gözümün önünden geçiyor. Çocukluğum, ilk aşkım, ilk dansım,ilk öpüşmem.. Huzurla sarıldığım adamlar. O adamların kokusunun tenime karışması..
Aslında büyüsü bozulmuş zamanlarda kaybolup gitmişim ben farkında bile olmadan. Ne acı.
Ne büyük kayıp. Bile bile kendime neler yapmışım. Gene de her şeye rağmen,
bir umut var yarın için. 

2 yorum:

  1. Bir romanın arka kapağını okur gibi hissettim, çok hoş :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Böyle hisler uyandırabildiysem ne mutlu bana :) Teşekkür ederim.

      Sil